Een (niet zo) empathische manager
Ik reis veel met de trein. Voorheen ergerde ik me nogal eens aan mensen die luid telefoneren. Tegenwoordig luister ik, als ik niets beters te doen heb, af en toe lekker mee. Vanochtend zat ik tegenover een meneer die dit korte gesprekje voerde:
“Met Antoine.” (…)
“Wat is er aan de hand?” (…)
“Griep? Waar heb je last van, dan?” (…)
“OK, meld je even ziek bij het uitzendbureau.” (…)
“Ja, laat woensdag even horen hoe het dan gaat.” (…)
“Nou, beterschap dan.”
Grappig hoe ik vanaf het begin zat te wachten op: “Wat vervelend voor je.” Maar niets daarvan. Het ‘beterschap’ in de laatste zin klonk ook als niet meer dan een obligate afsluiting. Ik stelde me zo voor dat aan de andere kant iemand zich nu nóg beroerder voelde dan voordat hij de telefoon oppakte.
In agile veranderingen waar ik als coach meewerk, spreek ik met het managers over de rol die zij spelen. Als teams meer verantwoordelijkheden krijgen, wil je dat zij kaders stellen en veiligheid bieden aan teamleden. Dit opdat die teamleden deze nieuwe verantwoordelijkheden ook echt kunnen gaan oppakken. Dat vraagt terughoudendheid, behulpzaamheid en een beetje empathie. Jammer dat je dat laatste zo lastig kunt aanleren aan mensen die er niet van nature al enigszins mee behept zijn.
