Over mijn graf heen regeren
Binnenkort is het weer zover. Mijn huidige coachingopdracht loopt af en dus begin ik alvast na te denken wat ik de mensen met wie ik maanden heb opgetrokken nog zou willen meegeven. Wat moeten ze niet vergeten? Wat voor ogen blijven houden? Hoe kan ik ze nog een keer op scherp zetten? Het is een inhoudelijke vraag: wat wil ik ze nog meegeven, maar ook een vormvraag: hoe ga ik ze dat meegeven?
Verhalenmaker die ik ben, heb ik ooit een metaforisch verhaal geschreven toen een opdracht stopte. In To boldly go vergeleek ik verleden, heden en toekomst van de organisatie met die van de ruimtevaart. Het verhaal vertelde ik, samen met twee collega-coaches op de laatste afdelingsbijeenkomst waar we bij waren. De reacties waren positief: heel herkenbaar en goed om het nog eens te horen!
Bij een ander afscheid plaatste ik de laatste twee weken elke dag een klein berichtje op het interne Twitterkanaal. Ik noemde de berichtjes: Arjens Agile Challenges. Elk berichtje was een uitdaging aan de teams.
- “Don´t ask questions today. Instead come with suggestions and dare to fail.”
- “Take one hour and improve that part of the code that really needs it.”
- “Work with one of your team members for one hour and learn something new”
- Enz.
Ook hier leuke reacties op de challenges. Lang niet alle uitdagingen werden opgepakt, maar sommige leidden wel degelijk tot zinnige experimenten in teams.
In zekere zin probeer ik zo natuurlijk een beetje over mijn graf heen te regeren. Misschien moet ik dat helemaal niet willen. Misschien moet ik er op vertrouwen dat ze het nu zelf wel redden. En toch: de juiste parting words, met de goede toon en vorm kunnen een mooi afscheidskadootje zijn.
